شعبان با خود طراوت، زيبايي و عشق مي آورد. گويي آنچه از رجب با ميلاد حضرت امير المؤمنين- عليه السلام- و مبعث حضرت رسول- صلي الله و عليه و آله- داشت با اين چهار مولودِ زيبا در شعبان كاملتر شد. و بالاخره وقتي به پيشواز ماه مبارك رمضان مي رويم گويي آنچه بذر پاشيديم در اين ماه مبارك به عرصه مي نشيند. آنچه حائز اهميت است اين كه سه اسوة خوبي ها در كنار هم در سه روز كامل كننده دين ماست و مي تواند درس ها به دل خستگانِ عاشق يار دهد.

 شعبان ولادت حضرت امام حسين- عليه السلام- با آن همه عطوفت و مهرباني. «يارانت را در صحراي محشر فقط به بهانه دوستي گلچيني مي كني » و اگر من شيعه كم مقدار فقط دوستار شما باشم گلچين معرفت دين و دنياي شما خواهم بود .

ولادت حضرت ابو الفضل العباس- عليه السلام- ، نشان رشادت و پاكي ها، نشانة خلوص و تواضع در برابر مولاي خود ! برادر لغت پر معنا، نشانة پايمردي در مقابل همة بدي ها و زشتي ها.

 ولادت امام سجاد، امام زين العابدين -عليه السلام-:

او كه ثمره آن همه عطوفت و مهربانيست؛ بيشتر به خود مي بالم كه شيعه ام؛ كه مسلمانم؛ كه ايرانيم.

مادر اين بزرگوار از تبار ايرانيست.

((وقتي در خواب پيامبر اكرم- صلي الله عليه و آله- دست او را در دست امام حسين مي گذاردند و آن ها را به عقد هم در  مي آورند. او از خواب بلند مي شود و شيفته و عاشق اين خانواده مي شود كه وصف ناشدنيست . شبي دوباره در خواب مي بيند كه به دست بانوي دو عالم مسلمان مي شود.))